چیزهایی که از «کابوی نیمه شب» نمی‌دانید!

10:37

بانی‌فیلم – دیبا داودی: درباره فیلم تحسین‌برانگیز «کابوی نیمه شب» ساخته جان شلزینگر، نقدها و نوشته‌های فراوانی منتشر شده؛ اینکه جوانی خیالاتی در سفری قصد پولدار شدن دارد اما واقعیات جامعه شهری، دیدگاه‌های او را نسبت به اجتماعی که در آن زندگی می‌کند دگرگون می‌سازد و دست آخر دوستش را در رسیدن به مقصد یاری می‌کند…
«کابوی نیمه شب» هجویه‌ای از دورانی‌ست که تماشاگر را به نظاره گوشه‌هایی از جامعه سرمایه‌داری می‌برد که پول در تمام مناسبات آن، حرف اول را می‌زند.
داستان «کابوی نیمه شب» اصلا به خودی خود روایتی طعنه آمیز از ارتباط میان افراد جامعه و برداشت‌های نادرست‌شان از فرایند دستیابی به ثروت است؛ «جوانی اهل تگزاس (با بازی جان وویت) به قصد پولدار شدن رهسپار شهر نیویورک می‌شود. او درصدد است با جیبی پر از پول، به ایالت فلوریدا بازگردد اما در جریان سفرش، با آشنا شدن با مردی مسلول (با بازی داستین هافمن) متوجه می‌شود تمام دیدگاه‌هایش در مورد کسب پول و ثروت دچار اشتباه بود. او تصمیم می‌گیرد به قصد کمک به دوست مسلولش، او را با اتوبوس به فلوریدا ببرد اما دوستش در آستانه رسیدن به مقصد، می‌میرد…

سایت americanfilminstitute «کابوی نیمه شب» مطالب جدیدی را منتشر کرده که خواندنش خالی از لطف نیست:
«کایوی نیمه شب» اولین فیلم رده سنی بزرگسالان بود که در آکادمی اسکار مورد توجه قرار گرفت. این فیلم نامزد دریافت هفت جایزه اسکار از جمله بهترین بازیگر مرد برای داستین هافمن و جان وویت، بهترین بازیگر زن مکمل برای سیلویا مایلز و بهترین تدوین برای هیو. ای. رابرتسون بود.
این فیلم در نهایت توانست سه جایزه اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی برای جان شلزینگر و بهترین فیلمنامه اقتباسی برای والدو سالت را به دست آورد.

فیلم «کابوی نیمه شب» به دلیل وجود صحنه‌های خشن و نامناسب برای افراد زیر ۱۷ سال، در رده مخاطب X قرار گرفت.
استودیو پخش ابتدا رده R یا “تحت نظارت بزرگسال” را برای این فیلم انتخاب کرده بودند اما این تصمیمش را برای پیشگیری از احتمال ناخشنودی تماشاگران تغییر داد.

به گفته داستین هافمن، دیالوگ معروف «من اینجا دارم راه میرم!» ابداع خودش بود.
ماجرا این چنین بود که زمان فیلم‌برداری این سکانس، یک ماشین تاکسی از جلو هافمن رد می‌شود و برداشت را خراب می‌کند. به همین دلیل هافمن از روی عصبانیت، در حالی که هم‌چنان شخصیتش در فیلم را حفظ کرده بود، فریاد می‌زند؛ من اینجا دارم راه میرم!
کارگردان جان شلزینگر، شیفته این واکنش هافمن می‌شود و تصمیم می‌گیرد همان برداشت را در فیلم بگذارد!